گیاه چای به ‌صورت بوته، درختچه یا درختی است با نام عملی Camellia sanensis و گاهی Camellia teifera برای هر دو نوع چای سیاه و چای سبز و اولانگ و سفيد می باشد. این گیاه در نقاطی از جهان از جمله هندوستان، چین، سریلانکا، ژاپن، ایران و نواحی دیگر پرورش می ‌یابد. چون در سه فصل از سال (بهار، تابستان و پاییز) برگ‌ های آن برداشت می ‌شود، لذا در اکثر نقاط ، چای به صورت بوته وجود دارد؛ ولی در صورتی که هیچ ‌گونه برداشتی از آن صورت نگیرد، کم کم مرتفع شده و به ‌صورت درختچه یا درخت در می ‌آید.

قسمت اصلی مورد استفاده‌ی بوته ‌ی چای، برگ آن است که به ‌صورت‌های مختلف تبدیل به انواع چای می ‌شود

فرآوری آن می‌تواند شامل اکسیداسیون،حرارت دهی، خشکسازی و افزودن گیاهان، گلها، چاشنی ها و میوه‌های دیگر به آن باشد. چای یک منبع طبیعی از کافیئن، تئوفیلین، تیانین و آنتی اکسیدان ها است، اما تقریباً بدون چربی، کربوهیدرات ها، یا پروتیئن، است دارای طعمی مطلوب و کمی تلخ و گس می‌باشد.

همه چای ها حاوی کافئین و تئانین هستند که بر مغز تاثیر گذاشته و هوشیاری ذهنی را افزایش میدهند. هرقدر برگهای چای بیشتر فراوری شده باشند، معمولا پلی فنول کمتری دارند. پلی فنول ها شامل فلاونوئیدها هستند. چای سیاه و اولانگ اکسایش یافته و یا تخمیر میشوند، بنابراین غلظت پلی فنولها در آنها کاهش یافته و از چای سبز و سفید کمتر می‌شود، اما قدرت آنتی اکسیدانی آن‌ها هنوز پا برجاست. مطالعات نشان داده اند که برخی از انواع چای میتواند در سرطان، بیماری قلبی و دیابت مفید باشد و به کاهش وزن، کاهش کلسترول و افزایش هوشیاری ذهنی کمک کند. همچنین مشخص شده که چای خواص ضد میکروبی نیز دارد.

چای سیاه یا معمولی(BLACK TEA)

در صورتـــی کـــه بـــرگ تــازه‌ی چـــــــای، مــورد عمـلیــات تـخمـیــر(FERMENTATION) قرار گیرد، تغییراتی در رنگ، بو، مزه و مواد و اثرات آن نسبت به چای سبز ایجاد می ‌شود. پس از مراحل تخمیر، آن را خشک کرده و بسته ‌بندی می‌ کنند چای سیاه پایه چای‌های طعم دار است. مطالعات نشان میدهد که چای سیاه ممکن است از ریه در مقابل آسیب دود سیگار جلوگیری کند و نیز خطر سکته مغزی را کاهش دهد.